همیشه کشمش زرد قلمی به صورت تجاری با خشک کردن توت های انگور برداشت شده تولید می شود . برای خشک شدن یک توت انگور، آب داخل انگور باید به طور کامل از داخل سلول ها روی سطح انگور که قطرات آب تبخیر شوند، خارج شود.
با این حال، این فرآیند انتشار بسیار دشوار است زیرا پوست انگور حاوی موم در کوتیکول خود است که از عبور آب جلوگیری می کند.
علاوه بر این، مکانیسم‌های فیزیکی و شیمیایی واقع در لایه‌های بیرونی انگور برای جلوگیری از هدررفت آب سازگار است سه مرحله برای تولید کشمش تجاری شامل فرآیندهای پیش تصفیه، خشک کردن و پس از خشک کردن است.
پیش تصفیه یک مرحله ضروری در تولید کشمش برای اطمینان از افزایش سرعت حذف آب در طول فرآیند خشک کردن است.
سرعت حذف آب سریع‌تر، سرعت قهوه‌ای شدن را کاهش می‌دهد و به تولید کشمش مطلوب‌تر کمک می‌کند.
روش تاریخی تکمیل این فرآیند در نواحی مدیترانه و آسیای صغیر با استفاده از یک امولسیون خشک غوطه ور سرد ساخته شده از کربنات پتاسیم و اتیل استرهای اسیدهای چرب توسعه یافت.
نشان داده شد که این شیب میزان از دست دادن آب را دو تا سه برابر افزایش می دهد.
اخیراً روش های جدیدی مانند قرار دادن انگور در معرض امولسیون های روغنی یا محلول های قلیایی رقیق ایجاد شده است. این روش ها می توانند انتقال آب به سطح بیرونی انگور را تشویق کنند که به افزایش کارایی فرآیند خشک کردن کمک می کند.
سه نوع روش خشک کردن عبارتند از: خشک کردن آفتاب، خشک کردن سایه و خشک کردن مکانیکی توضیحات بیشتر مورد نیاز است ] خشک کردن آفتاب فرآیندی ارزان است.
با این حال، آلودگی محیطی، عفونت حشرات، و زوال میکروبی ممکن است رخ دهد و کشمش حاصل اغلب از کیفیت پایینی برخوردار است. علاوه بر این، خشک کردن آفتاب یک فرآیند بسیار کند است و ممکن است مطلوب ترین کشمش را تولید نکند.
خشک کردن مکانیکی را می توان در محیط ایمن تر و کنترل شده تری انجام داد که در آن خشک شدن سریع تضمین شده است. یکی از انواع خشک کردن مکانیکی استفاده از گرمایش مایکروویو است.
مولکول های آب موجود در انگور انرژی مایکروویو را جذب کرده و در نتیجه تبخیر سریع می شود. گرمایش با مایکروویو اغلب کشمش پفکی تولید می کند.
پس از اتمام فرآیند خشک کردن، کشمش به کارخانه‌های فرآوری فرستاده می‌شود و در آنجا با آب تمیز می‌شود تا هر گونه اجسام خارجی که ممکن است در طول فرآیند خشک کردن جاسازی شده باشد، جدا شود.
